Łuszczyca to najczęstsza powracająca dolegliwość skóry
Litera „Ł” - łuszczyca. Jest to choroba dermatologiczna, z którą wiąże się wiele tajemnic. Specjaliści uważają, że może mieć podłoże autoimmunologiczne
Zaczyna się tak: na skórze pojawiają się czerwone grudki, najczęściej okrągłe lub owalne. Te zmiany nie są duże - mogą mieć jedynie kilka milimetrów. Pokryte są srebrnoszarą łuską, która powstaje w wyniku rogowacenia chorych fragmentów skóry.
Takich objawów nie powinniśmy ignorować, bo to właśnie pierwsze symptomy łuszczycy. To choroba, której podłoże nie jest do końca poznane. Przyjmuje się, że odpowiedzialny za nią jest nasz układ autoimmunologiczny. Z niewiadomych powodów organizm zaczyna atakować sam siebie i niszczyć własne tkanki. Jest też teoria mówiąca, że łuszczyca może być przypadłością rodzinną.
Choroba ta ujawnia się zazwyczaj między 10 a 40 rokiem życia, choć coraz częściej zdarza się, że z problemami do dermatologów zgłaszają się także seniorzy.
Skąd się bierze?
Atak łuszczycy mogą wywołać poszczególne leki, jak np. beta-blokery stosowane w leczeniu chorób serca, leki hormonalne, sterydy, niektóre antybiotyki.
Bardzo często do pierwszego pojawienia się choroby dochodzi po grypie, anginie, odrze, półpaścu, ospie i innych infekcjach bakteryjnych lub wirusowych.
Pojawia się u osób z przewlekłymi infekcjami, np. powracającym zapaleniem pęcherza, próchnicą, przerośniętymi migdałkami, przewlekłym zapaleniem zatok.
Wpływ na tę chorobę skóry może mieć także np. cukrzyca i dna moczanowa.
Łuszczycy sprzyjają też stany zapalne, np. w zębach, zatokach, migdałkach.
Wielu pacjentów pierwsze objawy tej choroby zauważa po silnym stresie, a także po zastosowaniu niektórych kosmetyków. Uznaje się, że wpływ ma również otyłość, palenie papierosów, niedosypianie, a nawet niewłaściwe ubrania - wykonane z tworzyw sztucznych.
Żeby zdiagnozować chorobę, lekarz może pobrać biopsję ze zmiany skórnej do oceny histopatologicznej. Tak jednak dzieje się tylko w wypadku, jeśli pojawiają się jakieś wątpliwości podczas diagnozowania.
A to odbywa się po prostu na podstawie obserwacji wykwitów i zmian charakterystycznych dla tego schorzenia.
Najczęściej łuszczyca pojawia się na łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy, pośladkach, dłoniach i stopach.
Rodzaje choroby
Wyróżniamy dwa podstawowe typy łuszczycy:
- Typ I - pojawia się do 40. roku życia i ma najprawdopodobniej podłoże genetyczne.
- Typ II - występuje u starszych pacjentów, najczęściej między 50. a 70. rokiem życia.
Tych klasyfikacji jest jednak więcej. Wyróżnia się także różne rodzaje choroby, uzależnione od miejsca, w którym pojawiły się objawy.
Są to m.in.:
- łuszczyca zwykła (łac. psoriasis vulgaris) - najpopularniejszy typ, dotyczący nawet 90 procent przypadków. Charakteryzuje się plackowatymi zmianami o czerwono-brunatnej barwie, pokrytymi srebrnymi łuskami;
- łuszczyca odwrócona - zmiany są jasnoczerwone, gładkie i nie są pokryte łuską. Pojawiają się pod pachami, w pachwinach, w okolicy biustu, genitaliów i pośladków;
- łuszczyca owłosionej skóry głowy - jak sama nazwa wskazuje, są to zmiany na owłosionej skórze głowy. Często towarzyszy jej świąd i łuszczyca w innych częściach ciała;
- łuszczyca wysiękowa - są to sączące się zmiany, zlokalizowane np. w fałdach skórnych i pod pachami;
- łuszczyca brudźcowa - jest zadawnioną postacią łuszczycy wysiękowej. Charakteryzuje się zmianami w postaci wilgotnych strupów i bruzd
- łuszczyca kropelkowata - pojawiają się zmiany na tułowiu, kończynach i czubku głowy, mają charakterystyczny kształt kropli;
- łuszczyca plackowata - można ją łatwo pomylić z łuszczycą pospolitą, ale zmiany skórne są większe i mają tendencję do zlewania się;
- łuszczyca stawowa - inaczej łuszczycowe zapalenie stawów. Stan zapalny stawów zwykle pojawia się około 10 lat po wystąpieniu pierwszych skórnych objawów łuszczycy;
- łuszczyca krostkowa - łuszczyca pojawiająca się na dłoniach i stopach;
- łuszczyca uogólniona - zmiany łuszczycowe obejmują większość powierzchni ciała. Może mieć bardzo ciężki i bolesny przebieg.
Leczenie łuszczycy
Na początku stosuje się jedynie leczenie zewnętrzne, czyli maści na zmiany skórne. Skuteczna może się okazać też fototerapia, czyli naświetlanie zmian.
Całą terapię zaczyna się od usunięcia łusek ze zmian skórnych. Potem naciera się ranę specjalnymi maściami - czasami stosuje się maści sterydowe i leki immunosupresyjne (działają na układ odpornościowy) albo pochodne witaminy A. Można wdrożyć także leki biologiczne.
Ciężkie postaci łuszczycy mogą być leczone w warunkach szpitalnych - np. wtedy, kiedy zwykłe leki nie pomagają albo jeśli pojawiają się powikłania.
Chorzy na łuszczycę muszą stosować dermokosmetyki, które są dostępne w aptekach bez recepty.
Tę chorobę trudno się leczy, jest przewlekła i powracająca. Lekarze twierdzą, że jest to jedna z najczęściej diagnozowanych schorzeń przewlekłych dotyczących skóry.
Aby zapobiec jej nawrotom, warto stosować podstawową profilaktykę. Polega ona na przykład na unikaniu wszelkich zakażeń bakteryjnych i wirusowych, które mogą wywołać rzut. Każdą najmniejszą zmianę na skórze trzeba zgłosić lekarzowi. Należy także unikać leków, które mogą prowokować atak oraz stosować odpowiednie kosmetyki. Zaleca się także unikanie stresu, który (nawet jeśli jest stresem pozytywnym) może wywołać chorobę.
Styl życia jest ważny
- Wiele mówi się także o stylu życia osób, które chorują na łuszczycę. Jest kilka podstawowych zasad, których należy przestrzegać.
- prysznic zamiast kąpieli - kąpiel zbytnio wysusza skórę, co jest niewskazane u osób z łuszczycą;
- warto zrezygnować z używek - papierosów i alkoholu;
- ważna jest też ochrona przed podrażnieniami i skaleczeniami oraz nawilżanie skóry specjalnymi naturalnymi olejkami;
- nie wolno przegrzewać ani wyziębiać ciała;
- ze słońca należy korzystać z umiarem i smarować ciało kremami z filtrem.
Korzystałam z portali:
poradnikzdrowie, dermatologia.mp.pl, luszczycalublin.republika.pl